Relatos para Novo do Trinque

          

Relato "As flores. Ela. O home"

Relato para o cd "Narradio. 56 historias no ar. Na voz das autoras e autores". Radio Galega, 2002)

[Esta foi unha marabillosa idea de Ana Romaní levada á práctica por Pablo Barreiro. Para min foi toda unha honra poder participar xunta a xente tan ilustre nas letras galegas. A idea orixinal é que cada relato fora coa súa música de fondo elixida polo autor/a, pero por problemas, creo, de dereitos de autor, ao final só se puideron poñer as voces. Eu inclúovos aquí, ademais do texto, o que sería a versión orixinal coa música escollida para o relato. O adagio de Mahler, da Sinfonía Nº 5. Que dicir! Non teño palabras para expresar todo o que sinto con esta música do espírito fondo". Aí vos vai, xa que logo:."As flores. Ela.O home").

 

AS FLORES, ELA, O HOME (audio) 3:43

AS FLORES, ELA, O HOME (texto)

Desprendeuse da bufanda. Pousouna na mesa. Era unha maneira como outra calquera de se sentir máis libre, de se sentir menos vella. Rodeou coas súas brancas mans a cunca de café aínda quente. Mentres sorbía un pequeno grolo daquela vida, os seus ollos atravesaron a enorme ventá que daba ao xardín. O home, el, alí no medio das fermosas flores. Contándoas e recontándoas. Coas tesoiras de podar na man esquerda. Alí, sempre fora así.

Desprendeuse do hoxe e pousono en algures. Era unha maneira como outra calquera de se sentir máis outra, de se sentir menos ela. Rodeou cos seus pensamentos os anos e os tempos pasados. ¿Cando foi a última vez que se bicaron?

Lembra eternamente el, voltando do traballo e os dous comendo calados. A excitación nos ollos do home que se ían pola ventá, ao xardín eterno. Lembra eternamente os dous calados na cea, bulindo el na cadeira para se marchar coas súas queridas flores, para contalas e volvelas contar. ¿Cando foi a última vez que nos bicamos?

Outro pequeno grolo de café que vai perdendo a calor. Como os días neste inverno. El solta bafos de paixón contida entre gladíolos, margaridas, pensamentos, caraveis, rosas… Curta tres rosas, dous pensamentos, catro margaridas, cinco caraveis brancos, dous amarelos, un xacinto e unha malva rosa. Entra na casa. Senta na súa butaca favorita, colle o caderno de tapas azuis, volume 3. E anota: tantas cortadas, tantas que quedan, tantas medrando, tantas resecas. Anota hora, día, mes, ano. Sempre fora así. Ela remata o café mentres olla en silencio. ¿Cando foi a última vez que nos bicamos?

Hoxe, co día rodeando o seu pescozo, ela pousa dous pratos, dous garfos, dous vasos, dous panos. Cando el senta na mesa, un vento escuro percorre o corpo da muller. Sentados. Silencio triste. El, ¡non é posible!, si, el ergue a vista e míraa. Ela. El. Vento escuro frío. Remata lento a comida. Moi lento. Camiña lento cara ao xardín. Vento frío. Moi lento rodeado de belas, marabillosas, fermosas, adoradas plantas. Non bota contas. Non baixa o lombo para agarimalas. Non as corta. Ela sorbe o café, observándoo. Todo moi lento, el dá a volta, entra na casa, déixase caer na butaca. O caderno de tapas azuis, volume 3, esquecido, ignorado. A muller pousa o café, nin sequera o remata. Vai ao dormitorio. Fai as maletas. Mete o vestido estampado tamén. Mete o vento frío escuro baixo o colchón no que repousaron os seus corpos tantos anos.

As maletas no taxi impaciente. Ela a carón do seu home, el, alí, e as flores trala ventá ao fondo. Deixa caer paseniño os seus beizos na fronte pálida do seu amado. El, ¡si!, outra vez ergue a vista e pérdese no azul canso daqueles ollos da súa amada. Agarima a cara agochada da muller e cun movemento cara adiante deixa que os seus beizos se unan cos dela nun instante lindo e pequeno. ¿Cando foi a última vez que nos bicamos?

O taxi avanza, coas maletas, co vestido estampado, con ela sentindo as flores nas súas costas, sentindo violíns de vento frío escuro xeado no seu corazón e no corazón do home sentado, sentado, para sempre. Bicos, amor.

 

 

============================ { ===========================