MORRÍN

Morrín. Sempre estivera morto, atormentado nesta longa noite de pedra, rocha dura e áspera que foi a miña vida.

Morrín, matei. Asasinei o amor e a felicidade. Afundina na desesperanza, no abatemento, na derrota.

Non hai escusas. Familia, xenética, illamento, soidade... Non son escusas. Non puiden, non quixen saír do borato fondo onde me meteron, onde me metín.

Morrín. Sen ela. Sen ninguén. Sen nada.

Fun un nervio escordado, roto que sufriu a amargura e provocou a impotencia.

Foi negro, escuro, doente. Foi a pelexa interior constante, o maltrato psicolóxico que esparexín nas miñas neuronas, nas túas, nas vosas.

E semellaba que a fosa estaba preparada.

E semellaba que o psiquiátrico estaba agardando.

E semellaba que perdera a gran e eterna batalla.

Morrín e a angustia empapaba o espírito enteiro. Espírito: medo, noxo, tremor...

Espírito: morre, dorme e déixame sentir a terra escura nos meus ollos, o lume que arrase esta agonía.

Morrín, matei. E todo era noite, negro, inferno en días.

 

Manuel Seixas

3-VII-16