ir
a portada inicioir
a portada inicio
XANEIRO
Pingas leves rachan costas
nun oasis de frío e inquedanza.
A muller e o home solitarios
cruzan a mirada ausente,
e non ven nada.
Cegos de nacemento impuro,
condenados indómitos ante o fervor,
intolerantes ególatras do suicidio,
vectores firmes nunha traxedia angular.
Quen es?
Son a morte
Quen es?
Son a preciosa noite
Quen es?
Son ti, xa o sabes.
Doce esquizofrenia nun espertar cruel,
non mereces tanto castigo,
ninguén merece tanto.
Inmundo castigo,
inmundo existir,
inmundo camiñar.
O paseante cruza o paso de peóns
e acaba converténdose nunha bóla de chumbo
arremuiñada
contra a súa propia esencia.
(10-I-24)
Mergullei un ollo cáustico
No sombrío mar de ondas cónicas.
Un pequeno morrer. Un alivio
E unha cruel derrota.
Apalpei os fíos aniquilados
Polo tempo implacable
Que fere. Incisión punzante.
Din que vin un día lindo
Agarimado por cen nais babilónicas
No confín da terra nomeada
No confín do esplendor roubado.
Amei mal e fun ben amado.
Triste colofón da ingratitude.
Ouveos que a ninguén lle importan
Xeados, incómodos, impotentes
Fronte á loucura sónica.
Abanear a árbore preñada
De doces exóticas froitas
Recoller as caídas en simple combate
E devoralas co frenesí
Da infancia na que a froita era premio
Fresco regalo de aventuras que
Entre risos despreocupados
Saboreas gustoso e pleno. Feliz.
Feliz. Tranquilo.
(19-I-24)